Była równaniem. Wynikiem prostych ciągów przyczynowo-skutkowych. Cieszyła się, gdy ktoś ją chwalił, smuciła, gdy mówili, że gruba i brzydka. Kręgosłup był na miejscu, choć od dawna czuła, że już nie pierwszej świeżości. Systematyczne łamanie zostawiło po sobie kontuzję. Nie jednak taką, żeby nie móc popatrzyć na słońce. W samo południe. Bez okularów. Bez-czelnie.
To był upalny dzień. Nad asfaltem unosiła się przezroczysta łuna tańczącego powietrza. Za dzieciaka zawsze się temu dziwiła. Bo jak można widzieć niewidzialne...
Była zwykłą dziewczyną. Taką z krwi i polskiej kości.
Miała na imię Helena. Była piękna. W oku błysk, w sercu ogień, przed nią cały świat.
Trwało prawie pół roku, ale już jest. Krótki zapis lankijskich momentów.
Obiecałam ostatnio, że napiszę wtedy, gdy kosztem nie będzie ani czas dla mojej rodziny, ani sen. Dziś jest ten dzień. Idzie wiosna.
Chwilę to potrwało, ale już jest.
Ostatnio trochę przepadłam. Wiem. Mam jednak dobre wytłumaczenie.
A szkoda. Pewnie niektórych nie musiałabym się uczyć na własnych guzach.
Od pięciu godzin powinniśmy już siedzieć w samolocie do Warszawy. A tu klops, ubaraszung, heca taka.
Mąż mnie ostatnio poprosił, żeby ograniczyć wątki domowe w publicznie prowadzonej narracji. Obiecałam to ograniczenie. Z jednym, drobnym zastrzeżeniem. Że jeszcze tylko o aferze serowej będę mogła napisać. Przystał.
