Była równaniem. Wynikiem prostych ciągów przyczynowo-skutkowych. Cieszyła się, gdy ktoś ją chwalił, smuciła, gdy mówili, że gruba i brzydka. Kręgosłup był na miejscu, choć od dawna czuła, że już nie pierwszej świeżości. Systematyczne łamanie zostawiło po sobie kontuzję. Nie jednak taką, żeby nie móc popatrzyć na słońce. W samo południe. Bez okularów. Bez-czelnie.
To był upalny dzień. Nad asfaltem unosiła się przezroczysta łuna tańczącego powietrza. Za dzieciaka zawsze się temu dziwiła. Bo jak można widzieć niewidzialne...
Była zwykłą dziewczyną. Taką z krwi i polskiej kości.
Miała na imię Helena. Była piękna. W oku błysk, w sercu ogień, przed nią cały świat.
To był dla mnie intensywny tydzień. Zresztą wiesz. Rozmawialiśmy ze sobą regularnie.
Dziś ostatni dzień starego roku. Patrzę wstecz z lekką dozą wzruszenia.
Ta historia jest przedziwna. Na jej początku było mi smutno. W połowie pojawił się powiew optymizmu, łamany przez dumę. A końcówka... to się jeszcze okaże. Posłuchajcie.
Ani w kącie, ani krzyżem na grochu. Chwalmy się stadnie. Wszystkim, co tego warte.
No dobra. Nadszedł czas na kolejny "kobiecy" tekst. Siedzi mi w głowie od tygodnia.
Jeśli widzisz ten post, to znak, że w moim życiu się dzieje.
To się chyba nazywa "wpis na czasie". Skoro Dzień Mamy stanął obok, Basta o tych mamach właśnie.
